Over Ripasso
Het wijnexamen beheerste de afgelopen maand mijn leven. Dertig dagen lang leefde ik in innige omhelzing met mijn wijnstudieboek, studeren duwde ander tijdverdrijf naar de achtergrond. Zelfs Gustave Flaubert en Thomas Mann kwamen niet meer van de boekenplank af.
Blind proeven is verreweg het moeilijkste (en interessantste) onderdeel van het examen. In de aanloop naar een succesvol ‘demasqué’ stel ik een uitgebreide proefnotitie op schrift die wordt beoordeeld op vier-en-twintig verschillende onderdelen. Het ontmaskeren van een wijn is zo bizar lastig dat ik er maar al te graag extreem goed in zou willen zijn.
Jammer genoeg ben ik dat niet.
In mijn dromen ontmasker ik feilloos elke fles. Zonder twijfel schrijf ik de wijn toe aan de juiste druivensoort, foutloos beredeneer ik welke streek en jaartal er in het spel zijn. Ik kan aan een wijn ruiken op welke heuvel de druiven gerijpt zijn.
Terug naar de realiteit.
Over de witte wijn schrijf ik een aardige proefnotitie en het is mij duidelijk dat het om een Elzasser Gewurztraminer gaat. Bij de rode wijn ga ik de mist in. Ik kan er geen Valpolicella in herkennen.
Om direct af te rekenen met een aanstaand trauma drink ik deze week elke dag een andere Valpolicella. Vandaag de Ripasso van wijnhuis Le Marognole (te koop bij Monega voor € 14,95); een echte blockbuster. Amarone junior. Ik proef ingedikte smaken van in eau-de-vie gestoofde bramen en zwarte kersen, een tikje mint en zoete vanilletonen van een forse houtopvoeding.
Trauma’s zijn er om verwerkt te worden.
Droesem 
Gelukkig heb ik geen last van trauma’s, maar een wijntje lust ik nu ook wel : )
Tja, een echte gewurztraminer zou ik er misschien ook nog wel uithalen, maar een valpolicella is ff een ander verhaal. Sowieso vind ik wit gemakkelijker te herkennen dan rood. Leuk trouwens om eens wat wijnverhalen te kunnen lezen. Ik ben zelf een fervent wijndrinker, zou ook dolgraag een cursus volgen, probleem is alleen dat er in Zeeland weinig te doen is op dat gebied. Blijven schrijven dus!